Nadam se da bi ovakva tema mnogima mogla biti zanimljivom. Evo prilike da svi međusobno podijelimo saznanja o toponimima i ekonimima Imotske krajine.
POLJICA
Toponim Poljica u osnovi ima imenicu polja sa znacenjem ravno zemljište, ravnica, pogodna za obradu i proizvodnju hrane, i ljudske i stocne. Upravo na dalmatinskom, izrazito brdovitom dijelu, hrvatske zemlje, gdje postoje i tzv. velika kraška polja (bolje je reci polja u kršu), karakteristicne su male površine plodna zemlja, mala polja, poljca (umanjenica od polja), pa se primjerice stanovnici Lastova hvale da na svom otoku imaju cak 26 polja. Stoga je upravo na dalmatinskom podrucju za više poljca stvorena i nova rijec poljica, oko cijih su rubova nastala istoimena naselja. Tih poljica, pisanih velikim pocetnim slovom P, ima u Dalmaciji šest odnosno osam.
Poljica, ova imotska imaju 970 stanovnika; Poljica na zadarskom podrucju su veca, 1139 stanovnika; pokraj
Vrgorca su Kozicka Poljica a 421 stanovnika; trogirsko selo s nazivom Poljica ima 341 stanovnika; na Hvaru u
Poljicima živi 84 osobe; Poljica na Krku su najmanja sa 65 stanovnika. Na dubovackom podrucju naselja se zove
Poljice i ima 9 stanovnika, kao i Poljice pokraj Korenice sa 45 stanovnika.
Dakako, najpoznatija hrvatska Poljica su ona, koja se u povijesnim ispravama najprije oznacavaju kao opcina,
zatim kao župa, pa opcina - župa, te kneževina i republika. Rijec je o kraju istocno od Splita, izmedu
vodotokova Cetine i Žrnovnice, podrucju koje se prostiru u trokutu, ciji su vrhovi Stobrec, Zadvaje, Gardun,
površine 250 kilometara cetvornih, na kojima se nalazilo 20-tak naselja zvanih katuni. Poljicka Kneževina, koja je
trajala od 11. do pocetka 19. stoljeca, predstavlja uz Dubrovacku Republiku one organizacijske oblike kojima
je Hrvatska ocuvala svoju državotvornost. Zemljopisno se Poljicka Kneževina dijelila na: Donja (Primorska) Poljica,
koja se protežu uz more od Stobreca do Omiša, zatim Srednja (Završka) Poljica, koja se prostiru od Poljickih
gora do Mostara i Gornje (Zamorska) Poljica, koja se nalaze sjeveroistocno od Mosora do Cetine. Prema
Poljickom statutu, jednom od najvažnijih povijesnopravnih hrvatskih dokumenata, poljicko stanovništvo se
dijelilo na: didice, vlastelcice, kmetice i vlašice. Unatoc cinjenici da je Poljicka Kneževina placala danak Veneciji
i Turskoj, zadržala je samoupavu, na cijem se celu nalazio knez, tri suca, tri prokuratora, vojvoda, pristav i od 1685. godine i kancelar. Postojale su i dvije skupštine: jedna sastavljena samo od plemstva i druga od svih Poljicana - vlastele i puka. Prvi spomen imotskih Poljica i Krivodola datiran je 15. veljacom 1686. godine, kada opci providur Valier zamolio imotske franjevca da sklone narod iz tek oslobodenih od Turaka Poljica i Krivodola na venecijanski teritorij, na Makarsko primorje. Što se tice crkvene organizacije poljica su tada pripadala župi Podbablje, da bi 1733. postala kapelanija, a 27. svibnja 1747. godine osamostalila se u župu s nazivom Poljica-Krivodol. Današnja crkva Svete Ane sagradena je 1859. godine, a ckvica Svetog Mihovila u Krivodolu zidana je 1779. godine. Prva župska kuca u Poljicima je sagradena 1837. do 1849. godine. Prva privatna osnovna škola otvorena je 1874. godine (pomocni ucitelj župnik don Marko Vrdoljak), a državna škola dvije godine kasnije (ucitelj Augustin Zuviteo). Pošta je proradila 1906. u Krivodolu.
Ante Ivanković, Imotska krajina 14. kolovoz 2003., str. 8.
